Etiket: Şiir

Natama mp3 özel sayısı dosyasında müziğiyle bize eşlik eden Baba Zula Murat Ertel’e ve mp3 sayısında birlikte olduğumuz tüm dostların hatıralarına saygıyla, şükranla…

aklına nedense gelen çöl hatırlanmaz bu şiirde, unut

ulmaz da çünkü çöle girmek sadece yit-

irmekle ilgilidir kayb

olmakla 

oysa bizim işimiz halkla, toparlanıp kalkmakla

bu yüzden bu şiirde çöl geçmez

büyük savaşlarda neden konuşulur ki generaller, develer ki koşarken ve katırlar ki körken

bu şiir çölden bahsetmeyecek, güneş çarpmasından

su işte orada orada bir kuyu

duydun mu adımı

yasakladı kutsal kitaplar bir daha hiç anılmayacak

kimse konuşmayacak beni oysa

içimde bir ritim, tüm halkların özgürlük marşları

uzakta çok uzakta rüyaya yatmışım da devrimden söz ediyorum çocuklara

toplanın diyorum bu

üstü

altı

yer

hepimizin. 

generallerden nefret ediyorum, polis devletinden

sokağa çıkıp kavga edelim diyorum ve

merak duygumu aşırı bulmuyorum

bu çağ az Türkçe konuşurken

bir gün Arabistan’daydım, Mekkeli bir

şaire rastladım. bir şiire, iyi şiir 

devrim kadar 

kıymetlidir. ve sonrası çocukların taşları, sopaları

ve sonrası hayır bu çocukları öldürmeyin

ve sonrası bu kin üzer hepimizi

ve sonrası mahalle ve sokak ve meydanlar

ve sonrası patlayan bombalar

ve sonrası her taraf kan

ve sonrası naylon poşetler ve çöpçüler

ve sonrası sadece özgürlük

özür dilerim

neden yalan konuşalım şimdi 

konuşurken niçin yalandan

inanıyorum her şeyin hıızzzzzzzzzz-

la niçin kötü olduğuna 

ve neden ilkokulda  kalkmayan parmağımın şimdi zafer için haykırdığına

korkma, söyle! bu doğan günden batan güneşe

neden inanmamız gerektiğine çocuklara ve

niçin ölebilmemize bu kadar güzelken

d 

ün-

yaaa

       kaaaa-

davra.

kitabına uydurulmuş bir küfür

söylenme

               mii

                    iiş

kitabına uydurulmuş bir hiç

ne sevimli 

görsen işgale direnirsin 

sonra gülmek için

evin kapılarını aç, doğuya bak

görüyor musun hepimize yetecek kadar gü-

naaah!

          vaaaaarrrrr 

bu şiir tam da burda başlıyor sabahın ilk saatlerinde dar bir geçitte

huysuz katırların ve çocukların ayak izlerinde.

bugün dünyanın tepesinden düştüm en boş’a

unutulan bütün dillerde süzülerek

düşmek büyürken unuttuğum bir şeydi bulunca sevindim yerde

babam bir balkondu annem bir ev ben bir sarmaşık

herkes kadar marifetliydim herkes kadar çocuk 

herkes kadar unuturdum ve hatırlardım herkes kadar

anne beni okula göndermesene

sana bir oğul olayım bir kız çocuğu ya da

akşam sofralarında yoldaş anne babam geldi mi?

o duvarı ben yazıladım

ben kafa tuttum devlete

ben haykırdım arkadaşlara haydi haydi!

o duvar yok artık

o arkadaşlar

o devlet bile yok yerinde

düşmek boş bir ev demek 

boş bir sokak, boş bir kitap

tahta boşa düşen ilk yağmur ilk gözyaşı 

bugün dünyanın en tepesinde gördüm:

büyürken insan daha bi çocuk olurmuş,

düşünce sığmazmış pantolon ceplerine 

Ali Aydemir

Fareler kovalandı bütün gece, çığlıkla uyandı şehir.

adalet Kötü niyetin temeliydi-Niyet Devletin.

köşelerde fareler enselendi bir dilim peynire

-suçlular cinayet mahalline döner-di.

kitap açıldı, kara’ar: fareler sürgün edildiler

ve eşref-i mahlukatın peşine düştüler;

fareler sürüldü, tıkırtılar kesildi, fareler göçtüler

yüz gün yüz gece yürüdüler mağaralardan, susmak için yurt seçtiler su kenarlarını

yazıdan önce, dil daha sesken bir çağa geçtiler.

ve bu kara günlerine şairler Tufan dediler.

Ve bir akşamleyin, ansızın şehre geri döndüler- öfkeleriyle- bilenmiş dişleriyle- kuyruklarıyla, geldiler

iyi işlenmiş cesaretleriyle

örgütlenmiş bilinçleriyle

yatışan vicdanlarıyla, döndüler- halka karıştılar- metroya, vapura bindiler, taksiye, uçağa, uzay simülatörüne- trafiğe takıldılar, ceza ödediler- yanlış adreslerde kayboldular.- Taksim’e çıktılar (eyleme dahil oldular, coplarla dövüldüler, biber gazı yuttular, bilendiler, kahrettiler.)- sinemada uyudular, kimi seanslarda öpüştüler, karartıldılar- isyan ettiler- toplandılar, konuştular, tartıştılar, bağrıştılar, dövüştüler- halka dönüştüler- halkı böldüler

Devrimdir dedi, Şairler. Fareler ilk kez yazıya geçtiler.

Ve bir geceleyin kovalandı insanlar, bir sır gibi yakıldı kitaplar,

adalet Mülk’ündü, Mülk edindiler.

köşe başlarında şairleri vurdular boş bir kâğıda

-suçlular cinayet mahallindeydi, derdest edildiler

ve hırkalarının ceplerinden başlarını göğe kaldıran farelerin hizmetine girdiler

şairler lanet ettiler, kapkara bir hayvana dönüştüler.

Ve bir sabahleyin kendi şehirlerini talan ettiler

ve Galata’da

bir delikte

anayasalarını kemirdiler.

“ ve Ece, toprak çömlekte ateşini yakan Büyücü Kadın, kendisinin bildiği ve bizim bilmediğimiz şeyi asla anlatmak istemeyecek bize”*

Ali Aydemir

*Artaud Rimbaud, Çev: Özdemir İnce

ölü kayalar mezarlığında doğdum büyük bir

metropol kenti sayılırdı o zaman bile, rüzgar

nereden ve nasıl gireceğini bilerek kente hızla

aşındırırdı insan kalmaya meyilli duygularımı

bir sıkımlık canım kadar insanlığım kaldıysa

bu korkunç manzaranın bu korkunç boranın kabahatinden değil hiçbir fırtınayı yüreklendirecek gücümün olmamasından

ve bende tüm bu mezar sakinleri gibi hoşnudum bataklığımdan

sokaklar büyük küçük camiler ve katedrallerle dolu, demek sığınacağımız kutsal yerlerimiz var, demek tanrı bizi kurtaracak, demek hala onun kutsadığı insanlarız, demek her şeye rağmen seviliyoruz, bu güllük gülistanlık dünya da biz hala

iyi birer insanız, damarımda taşıdığım kan hala ilk günkü gibi saf bir kan demek bu cehennem bir cennet

tanrım var olan her şey adına seni unuttuğum için üzgünüm artık bu badem ağaçlarının altından coşkuyla akan ırmağa

aldanırım, yarın çok geç, şimdi, tıpkı bende diğerleri gibi beynimdeki tüm komplo teorilerini kendim için kullanabilirim iyi olmak var sonunda, ne cambazlık ne aymazlık yok, bir daha bu ölü kayalar mezarlığında dirilmek yok her sabah

her sabah sitem edip dünyaya onu kurtarmak derdi yok

ne mutlu bana kendi terazimde fecir oldum şimdi

şimdi ben tüm dertlerimden böylece kurtuldum

biliyorum damarımdaki kan çekiliyor bir kıyıya yavaştan

yeni taptaze bir kan nakli işte yeni bir bedene

bu kanın bu bedenin alışkanlığı bir gövdenin etrafındaki yalan sıyrılırım tüm bu yaşamışlığımdan açık saçık serilirim,

şehrin büyüttüğü ışıkla beslendim duvarlarda itiraz hakkını

kullanan nemle sonra boyuna geceleyin çıkan kadınlarla sanki onlar hep o

zaman yaşıyorlar, dilenciler, tinerciler, taksi şoförleri onlarla büyüdüm, büyüdüm işte daha nasıl söyleyeyim:

kendim için uydurduğum bu koca mezarlığın gurbeti oldum

hiçbir şeye inanmadım, ben olmazdan önce, bu kitap

yazılmazdan ve yalan keşfedilmezden önce, kendim yazıldım

bir başka türlüsü mümkün değil, bir başka söylenişi bu kelimelerin nerede yaşadımsa kaç yıl, nerede tutuldumsa hepsi budur işte tanrılar uydurdum, akarsularla yardım aklımın vadilerini

dağlarda uluyan her türlü bitkiye ve hayvana sorabilirsiniz beni nöbetçi tüm coğrafyalarda bilerek konuştum bu yalanı

yalansız bırakmadım sizi de işte, kendi izimi, kendi yaramı

anlattım

hiçbir kavimde rastlanılmayacak bu söylediklerime, kuşku

duyulur duyulmaz çünkü, yeni bir şiirin peşinden gidecek çocuklar yeni yeni yeni yeni yeni yeni yeni yeni bir yaşamın peşinden

Ali Aydemir

Ölü Kayalar Mezarlığı

• ağacının gölgesinde gizlidir kötülük

• dalında yeşeren meyve değildir

• kabaran göğsü yanılgıdır aşk için

• siz ağacı hiç çıplak seviştirmediniz

• rüya elinin iskeletinde gerinir onun

• uzun uzak görülmüştür

• kısa yakın unutmuştur tarifini

• bir yer olmalıydı hiç büyümediği

• belki kendi iblisinin bilmediği bir söz

• yontu ustası bekaretini kanattığı gece

• söz cini ilhan berk’ti

• o ne ağaçlara esin verdi

• ona ne dağlar gölgelik

• kendi kötülüğüyle yaşadı

• şimdi şiirin kötülüğünü kolluyor

• kim ölümsüzdür biliyor o!

• kimin ne zaman akşamüstü olduğunu

• inanırım, söylediği söz devam ediyor, tersine vadiler boyunca

• bakması ondan belki görülmeyen yerlere

• göbek deliğinden dünya geçiyor onun, galaksiler

• koltuk altlarında bodrum: “bir şiir, bir ağaç, bir su, bir

akşamüstü oluyor” şimdilerde

• birkaç fırçası vardır, nesnelerde suç işler, aylak bir tual örneğin

• avlusundaki şiir nehri keşfedilmemiş okyanus aramakta

• kaç şiir böyle dönmemiştir daha

• dönenler dipteki kuyularda gebe kalır yeni sözcüklere

• bu da bir dildir, bir başına maraza

• şimdi yeni bir ses için, sessizlik

Ali Aydemir

Ölü Kayalar Mezarlığı

yüzümdeki yara ruhumdaki hırs ve çenemdeki sivilce

işte sana kalbimin kâbesi, yörüngesine sığmayan su zerreciği ben ülkemi tavaflarla dönmedim, baykuşları eylemedim sevincim belki de tek erincim sana seslenmek oldu benim

şimdi yalnız bu rötuş için bile şüpheli bir soytarıyım

tarih kanamalarıma uydurduğum yalanları

acılarımla çoğaltmasın tarih edinmesin üzerimdeki yazgıyı

sizler döndünüz de çatlaklarından toprağın geri bir ben mi kaldım öyleyse yandım öyleyse kurtuldum ben de ali diyarından

Ali Aydemir

Ölü Kayalar Mezarlığı

istersen unutalım şimdi, bu parkın patikası nereye çıkar nereye çıkar ömrümüzün tamamlanamayan yolları, unutalım ağabey, senin davan tükenmez kalemle bile yazılmaz!

abla, senin ellerin sımsıcak, hangi ülkeden geliyorsun? istersen unutalım şimdi, istersen bütün ömrümüzü

o bir köşede duran yazılar var ya, ilk emeklemen, ilk sevincin onları da, yağmurla ıssızlaşan sokakları, onları da

boğazında düğümlenen sözlerin tanıkları var ya

onları da unutalım, utanarak, arsızlaşarak

kalbimizdeki, her türlü imaya nazar, aşkları anımsayarak

unutalım şimdi yüzümüzdeki kırışıkları

saçlarımızdaki akları, bir şeyleri ulayan cenazeleri

“hiç parketmez yasim on dokiz, faşa da mapyaydı, krapatinden tuttuğum gibi koydim iskele basinde kapayi”

diyen serserileri, unutalım şimdi

unutmak iyidir utanamamaktan, unutma utanmaktan

senin kanatlarına çarpan uzay mekiği, benim ahşamı kanatan bu yüzyıl, artık bir atlastan bir atlasa uçamazsın göz kararı ben bu göğün altında yitirdim iyi huylu düşleri, ruhumu kursağımı bölüştüm seninle, alın yazımı,

istersen unutalım ardımızda kalsın kuş ve insan ölümleri

Ali Aydemir

Ölü Kayalar Mezarlığı

‘kaplumbağalar da uçar’ bahman ghobadi

göynük can suyum dimağımmış

kırılan gelinciğin ipince boynu kalbim, yeni bildim kalmam tarihi aldatır artık zamanında gideceğim aynalardan aynama gerdiğim iplerde şu mahzun cambaz niye eksiltti ruhumu, günün ve hüznün

kışın ve çamurun bir kişi daha çoğalttığı katavasya

değil bu, fahişelerin ve alkolün cömertliği hiç değil

ne bir şenlik ne ilahi bir tören

konuşmasam ya bekriye çıkardı adım ya bir zahiriye

belki ümitsizliği aradım en yalın rengi

yaşadığım sokaktan henüz geçmemiş en nazik kuzgunu

ve henüz bilmediğim bir kıyıya intihar eden en hınzır ahtapotu dünyanın en garip çocuklarını aradım okunmayan kitaplarda çünkü tarih uçurumlara devrimi haykıran kadınlar büyüttü körlere birde kuşlara inandım

su boyunca duyulmadık sesler duydum

ölü ağaçlar, sağır ebabiller, dilsiz kurbağalar

vardım mı şimdi bilemem rüyamın ardındaki mezarlığa ama böyle kara savsaklanamaz böyle soğuk

herkes bir başkasının mahallesinde erginleşirken yirmidördümde kendi ulusuma kurdum fecrisadık-ı aylaklık bütünü tamamlansın burada, meczup kadınlar dilenen erkekler, şiirine sırıtan şairler

sırtlan çığlıkları çoğaltsın üvez iştahlarını

kukla seyrinden sonra açıldı perde: b a b i l d ü ş ü y o r düşsün bırak, masal kolcuları s a y ı k l a r yalanlarımızı böyle üç beş herifin uydurduğu günahlardan

arındık yine arınırız

yatağını ve dinini beğenmeyen su için değil ya bu kutlama öfkeye birde kolsuz bacaksız çocuklara inandım

ben suların sarılacağı şeyim

ya siz,

k a p a t ı n d e n i z f e n e rl e ri n i

Ali Aydemir

Ölü Kayalar Mezarlığı

I

bir dağ nedir bir oğul mu yoksa

iki cinayet arası tanrısını buldum dağın

it ürümez patikaları kıvrımlı

rivayet muska akacı zamanı suyla yordu suyu aşkla kargılanan zar

uzak nerden bilinmez ocak’ ı ağdı

dilim kök vermeseydi çingotuna

habersiz yeni bir günde demezdim

sırra kadem basan o çocuklar biraz dağlar

biraz kavgaya dönmesem kara hayalet dünden bugüne hasetlik etmese şiire demezdim iz sürücülerimin vaşak olduklarını oğlu arayan doğuyum, efsunlu sefir, ölüyüm hem kim diri kim hüzünlere bel

çatı katları intiharsız ne kadar çatı anladığım yok uzun zaman oldu

din kitaplarında ağrıyan dağı ben dolaştım o çocukları hep sevdim

kim dünyaya gelmek için doğar ki

kapının kirli kolu 70

yukarı

aşağı

II

külün burktuğu sırrı çürürken gördüm

bir dağın uzaklarına hangi mevsim sığınırsa cesetler o zaman gördüm tanrıyla oğlu

ölü sulara dayadım alnımı

berrak bir suyu ılıttı öfkem

bir soru vardı gözümde elimde bir bıçak

ben miydim bu dağların kengeli

ya nasıl bir şeydir

bir dağa fecrikazip görünmek

tuz yanıyor derimden bir oğul atıyor, büyüyorum geçilen dar yollar evlerin ihtiyari gölgelerinden habersiz, şimdi hangi gök fısıldar

bir sonraki ölüler kentini

hangi ağaç yalınayak bulur gölgemi, bulsun muydu bendim o dağların soyuna karışan yabani

ateşe süt sağan benekli ot

kim ne derse desin

suyun itirafını duydum suyu taşladım kızlarında oğul olmuşluğu vardır

Ali Aydemir

Ölü Kayalar Mezarlığı