Kategori: Şiir

Zaten tutkuyla birbirlerine tutunsalar, göğün ve yerin düzeni bozulur, kıyamet kopardı,

Ama oğlanın bindiği kısrak göğe doğru uçuyordu, onun adı kutsal olandı,

Kurda ne için boynun yoğun demişler, işimi kendi elimle tutarım da onun için, demiş,

Han da öyle yaptı. Buyruğunun altında kurt dilli kır oku yanındaki bahadıra verdi,

Dedi ki, senin emrine kurtları verdim, bir kır ok, tez onu bana getiresin.

Bahadır, kurttan korkan bir köpek gibi çömeldi Han’ın ayaklarına,

Kudretin ve gücün bir timsali gibi karşısında yükselen Han, son sözünü böyle söyledi:

Var git şimdi, çelik bozkıra ulaşmadan.

O gece gökyüzüne bakanlar,

Üst üste dizdikleri taşların üstüne bir taş daha koydular,

Alacakaranlık, uçsuz bucaksız bir bozkır,

Şahlanan bir at, sanki kuyruklu bir yalduz

Peşinden seğirten kurtlar, cins, güzel ve cesur. Yetişemiyorlar ona.

Yemeğini çiğ yiyenlerin gözlerinin önünde yaşanan bu kovalamaca,

Sarayın balkonunda, yaşlı bir adamın oğlu tarafından yazılıp okundu Han’a.

Efendim nasıl söylesem bilmiyorum, dedi evvela.

(Bu çocuk), gök yeleli korkunç bir kurt gibi sürüyor atını semada.

Yetişmek mümkün olmasa gerek ona.

Mavi gözlü, kır bıyıklı Han böyle konuşurken buldu kendini karanlıkta

Bir ürperti çöktü saraya.

O gece gökyüzüne bakanlar dehşete kapıldılar

Gece karanlığı henüz bitmemişti, saatler vardı daha günün ağarmasına

Bozkıra parlak ve kararlı ışık huzmeleri düşüyordu

Bir uçtan bir uca aydınlanıyordu her yer.

Alman destanının meşhur kahramanı para verip kurtulmak

İsterdi bu düşten, büyük hazinesini verirdi tereddüt etmeden,

Bir nefes daha Tanrım diye yalvarırdı o cengâver Nibelungen.

Bozkırın yoksul ve çaresiz halkı feryatla Han’ın sarayına koştular,

Bazen gözyaşı dökmeye vakit yoktur, ama acıdır, acı olan.

Yılanlarla dolu bir zindana razı olurdu şimdi,

Böylesi bir son hiç düşünmemişti.

Son ana kadar gökyüzüne baktı Han, sakin, büyük bir ruha sahip şövalye,

Etrafında hızla yayılan korkuya cömert davrandı önce,

Sonra cinler periler sanacaklar, dedi.

Sarayını ateşe veren hızla yaklaşırken.

Sonra bahadırını düşündü,

Arkasında bıraktıklarını,

Kurt kıllarıyla örtülü yüzüğünü çıkarıp fırlattı gökyüzüne,

Ateşin geldiği yere.

Bir gün mutlaka, dedi,

Bu topraklar benim soyumla dolup taşacaklar,

Fakat benim için bitti.

Taşın kızgınlığı soğuduğunda, ateşin kızıllığı karardığında

Mağlup ama korkusuz yeni bir gün doğdu ufukta.

Dönüyor hezeyanlarıma aldırmayan dünya

Bir vakitler bir kutup yıldızı sandığım, çekirdeğimin ışıklı kuşağı,

Alevli yanılgım, zıhn ettim kaldım.

Dünia kurulali berou, kurulmasından da bu tarafa, yani,

Bir söylence faslında, dilce, itibarı da yerinde, saygın bir kelime gibi

Mırıldandım durdum, ne okyanus bilirdim oysa ne de bir dağ

Hani dağ, cesareti hırpalayan

Aghryrlikliumun kiefy dourabilırmi beni, umutsuz kalmak yakışır mı?

Unutulmuş bir murt olmaktan korkarım ben

Dokunylmali sen,

İaparis, iaparis, iaparis.

Yapar mıyız sahi?

Yeniden hatırlar mıyız?

Yoksa perischanlik

nihayet bitti. bitti mi? bitmez! biter!
biteli çok oldu. bit-
yoo, devam ediyor.
öyle
san!

dünya dönmüyor, onu döndürüyorlar ve son-
ra tarih filan
diyorlar

çakallar

yalnız

avlanmak.

biter mi bitmez
sokakta ‘bi bitmediniz
lan!’ diye bağırıyorlar.

absürt bir şeyler çalıyor Ermenim
tek bacaklı, tek gözlü akordeon
sabaha kadar kar yağıyor.

her devrin bir Osnip efendisi
her devrin diktatörü gibi
-her evrimin bir yan sanayisi vardır-

Osmanlı, İslam ülkesi, Ortadoğulu, uzaysız ve bıyıklı
Türkiye, sınırlı, uluslu, sakallı, çok bağımlı ve az uzaylı
hiç işte hiç. ahkâm kesiyor
ben değilim o
icralık insanlardanım, evsiz, işsiz, bir oyum var
1 = 0
ama Türkiye’ye ne bileyim saç uzatmak için
kilometrelerce ötelerden geliyorlar
adamları sakalsız ama perçemli evlerine yolluyoruz
sakal bizim işimiz.
İsmet Özel duymasın, sakal kimseyi
İs-lam-laş-tır-maz!
başta Ermenileri.

                                                                                çünkü, herkes dönüyor kendi ekseninde bir gün. mısır          
                                                                                tarlasında kuru bir koçan, tek tanesi kalmış onun da,  
                                                                                unutmuş düşmeyi, aklı bir karış havada olduğundan
                                                                                ama bakın işte Mısır hâlâ ayakta yani dönüyor
                                                                                kendi ekseninde bir gün daha.

deli bir Osnip’ten Osmanlı tokatı yiyince
William Tell dedim kendime
bak bu kuş lastiği
ne kadar gerersen o kadar iyi.
insansız bir uçaktan düşmek kolay
bombaysan ve birazdan patlayacaksan.

mösyö, bir gün padişah olursanız
yani deliliğiniz taçlandırılırsa
yani lambanızdan cin çıkarsa
yani paltonuzdan haber kanalları, şairler, edebiyat dergileri, eleştirmenler
yani düşerseniz bir ağaç kavuğunun içine
yani kulağınız uzarsa
yani Keloğlan hipi olursa
Mecnun sigaraya başlarsa falan
kin gütmeyin hiçbir halka,
çocuklara ve kadınlara

                                                                                           bir keresinde pisliğin teki gibi eline bombayı 
                                                                                           almıştı, inanmadık başında, öfkeliydi, salyalarını
                                                                                           kabarcıklar halinde üzerimize saçıyordu, 
                                                                                           tampislikti.
                                                                                           birkeresindetampisliktiyabuherifler, çok adi
                                                                                           duvarı üzerimize devirdiler, bir çağ olsaydık
                                                                                           başka çağa geçerdik, kiceplerimizsizlereömür
                                                                                           duvar dediysem Çin malı!

geçmişte hiçbir şey eskisi gibi değilmiş
hiçbir şey senin kadar gelecek değilmiş Carmen
özür dilerim
bir körün görmediği insanlarız hepsi
canımız acıyor, pis şeyler dönüyor
çok pis şeyler! Ağız kirliliğinden gebereceğiz!

hiçbir şeye şaşıramadığımız içinde üzgünüz
ne de olsa
rakı cumhuriyetten daha eskidir
şarap demokrasiden
ve rom adaletten
beyaz bir bezin bir tarafına
‘bayrak’ yazılsa
diğer tarafı boş mu kalır?
dünya dönüyor, daha da dönecek
ve evindeki bir oyuncağa seslenecek biri
Carmen, artık özgürüz!

bazen kör bir hayvan gibi seviyorum kendimi
insan kalmak zor, kirlenmekse teferruat.

Şu ardımız sıra yükselen sis

kaybolacak birazdan ormanda,

uçsuz bucaksız anılarımız silinecek,

unutulacak ne yaşadıksa

nereye ayak bastıksa

orada silinecek izlerimiz,

kalmayacak bugünden yarına

mutsuzluğumuz,

çayırlardan aşağı koşan atlar gibi

birbirinin boynuzlarına tokuşturan

keçiler gibi

bir vadiden diğerine süzülüp duran kuşlar gibi

ve

bir ah gibi

kulaklarımızı sağırlaştıran çığlık,

gelip bulacak bizi sonunda.

Bu rüzgâr

evveliyatın şerri gibi esip duracak

iyi günlerinde, yorgun günlerinde, umutsuz günlerinde,

sevinçli ve üzgün günlerinde insanın

Keşke doğmasaydık diyorum

eve dönmedikçe bir annenin kızları ve oğulları

keşke yaşlı günlerdeki gibi sevinen bir kahkahayla karşılayabilselerdi,

ilk çiğ tanesi düşerken

neşelenen çocuklarını,

böyle mutsuz etrafa saçmasalardı

Oysa

bahar kırmızı ormanlarda,

fındık çiçek,

kiraz kendini süsleyecek,

gelincik gülümseyecek

Kargın sesler düşüp sekecek az ilerde akan derede

kırmızı benekli alabalıklar

yukarılara hep yukarılara hayat

taşıyacak, ama oradaki,

o sessiz ve huzur veren eve

ayaklar çamur içinde

sisle dönüldüğü vakit,

gölgelerin ipek ipek parıldayan usulluğunda,

gözyaşına nağmelenen yağmurun hicranında

acı vardır:

Anne seni çok özlüyorum,

seninle konuşmak istiyorum.

Sesini duymak istiyorum.

Günlerimizin her birini tutup elinden dolaşmak istiyorum.

Kırmızı ormanlarda bahar,

Gülsen bülbül ben,

derviş sen kulun ben,

saz sen efkar ben,

ney sen sus ben,

canım sen ruhun ben,

aşk sen aşık ben,

hırka sen ahenk ben,

eğme başını, evin kararmasın,

kuru dallar gibi yanmasın ocağın,

Gülsen.

Bir ev yanınca

söylemeyi unuttuğun şeylere sarılır

tütersin,

kovulmak gibi değil ama,

dışarıda kalmışsındır,

varsındır da yoksundur,

yoksundur bir sandalyede,

tencerede varsındır da tabakta yoksundur,

çatalda kaşıkta varsındır,

su bardağında ayransındır o kadar,

yerin hep hazırdır,

sobanın arkasında bir minder,

sen elleri sırtına kavuşmuş, yüzünde özlem

bakar durursun annenin çocukluğuna,

ocakta ibrik,

demlikte taze ıhlamur,

“gel ey hilal kaşlım dizim üstüne,

ay bir yandan sen bir yandan sar beni”

o çocuklarına kalem vermeyen ülkeleri kara tahtaya çıkar, bırak işi gücü

varlığın, dilenmektir.

bir avuç içi için çocuk sınıfsızdır, ama tırnak için

kirliyim, çalışkanım. yaşamak?

ara sıra kara diye bir şey var değil, armağan olsun.

İnsanlara yakından bakılırsa, yüzlerindeki lekeler, gözlerindeki yaşlar,

Üzerlerine sinen koku,

Başlarına takılan bir şapka gibi görünür

ve bir duyuya dönüşür o anda çaresizlik.

Oysa bir ülkenin halkına benzer bu kölelik,

Biraz Demokratik.

Bir serabı yaşıyoruz kahramanca;

Mesela çöldeyiz,

Sevgili için bulduğumuz suyu taşıyoruz avucumuzda .

Ey sen,

Bozkırda duyulan şımarık yıldırımların sonesi

Aptallaşan kahramanların şarkısı

Yalnız ve mağrursun.

Modern bir düşünce akıyor damarlarda

Biraz öfke

Kaybedecek başka bir hayal için uyandığımız sabahlarda

Baya cesuruz aslında.