Gemi

Cennet bahçesi buralarda bir yerde Orta Asya’da olmalı çünkü burası ilk elmaların yetiştiği yer, dedi Hakkı enişte. Bana kampa nasıl düştüğümü soruyorsunuz her defasında. Aziz dostum Vavilov ülkesinde ne çektiyse bende İngiliz hükümetinden o kadar çektim. Neden orada olmamı bana soracağınıza hükümetinize sormuyorsunuz, onu da nasıl soracaksanız artık. Siz asker değilsiniz esir hiç değilsiniz.  

Hakkı eniştenin gür sesi her yeri inletiyordu. Neye kızdığını sordu Halit dede, hergeleye kızdım, dedi, beni göstererek. Ettiği onca laftan sonra üstelik. Neymiş efendim tehdit ediyormuşum bu boku. Beni mebus yapmadıkları için bu da benimle böyle konuşuyor. Sana kaç kere dedim okutma bunu diye, görüyorsun burada yaşamayı unutmuş, dedi babama. Unuttuğum şey beni hızla dehşetli bir uçuruma sürüklüyordu. Hakkı enişte belden altına iyi sopa vurmuş oldu böylelikle. Onun esir hayatını unuttuğum için kendime kızmaktan konuşamıyordum. Hem babamın hem de Halit dedenin kardeşlerinin çoğu geriye dönmemişti savaştan. Uzun bir söylevin ilk bölümünü yapan Hakkı enişte hiç değilse bir mebusluk bekliyordum ülkeme girince tamam bakan olmazdım ama ya mebus onu hakkettiğim nice kahramanlıklara sahibim. Ama ne oldu korucu oldum. En azından aylık gelirin oldu, dedi Halit dede. Haylazın tekiydin canım sen de. Defalarca dinlediğim hikâye böylece başlamış oldu, çaylar geldi çaylar gitti. Sorunumla ilgili tek kelime edilmedi. 

Başarılı olmak yeterli olmuyor önemli olan bir başkasının da başarılı olması, dedi Halit dede. Sözünü böylece kesebilmiş oldu Hakkı eniştenin ve onun gururla arkasına yaslanmasını sağlamış oldu. Galiba ben böyle biriydim, diye mırıldanıyordu. Şimdi asıl mevzumuza gelelim, dedi Halit dede. Ve orada gecenin planı yapıldı ve herkes geceye kadar evine çekildi.  

Babam, görüyorsun başımıza ne işler açıldı, diye sitem ederek benimle konuşmaya başlasa da seni kurda kuşa yem edecek değilim, istersen sen gelmeyebilirsin, gönlüme su serpti. Dedim ki ya hiç karşılaşma olmazsa bu onların var olmadığı anlamına mı gelir. Yani benim yalan söylemiş olmamla sona erer mi? Babam, sözlerimin arkasında nasıl bir dirayet olup olmadığını merak eden gözlerini üzerime çevirdikten sonra, bir kere soracağım, sende bana gerçeği söyleyeceksin. Yalan konuştun mu? Daha önce defalarca yalanlarımı yakalayan devin sorusuna verilecek tek cevabım vardı. Biliyorsun, diyebildim. Onu demiyorum. Dün gece başına gelenler konusunda yalan konuştun mu? Hayır, dedim. Annem bunun yalan değil hakikat olduğunu yedi düvel bile bilir. Ama ne bileyim, dedi annem. Küçükken havale geçirdin, doktor menenjit olabilirmiş, dediydi. Çocukken yatağından kalkıp gece gece kapıyı açar çıkardın dışarı kaç kez yoldan aldım seni, oğlum uykunda geziyordun. Kaç kez askıdaki elbiselere işedin tuvalet zannedip ama her seferinde uykundaydın. Seni hoca hoca gezdirdik biliyorsun, ben yine çalınmış olacağını düşünüyorum. Neden işediğin yerlere tükürmüyorsun. Sana başka bir zaman bu çiş yüzünden kızacağım haberin olsun, şimdi üst üste gelmesin diye bir şey söylemiyorum, it herife bak, bende diyorum bu koku ne. Kahvedekilerin rahatsız olması bundan kelliymiş demek ki, it herif. Yine de kızmış oldu fakat paparası henüz bitmemişti. Başka bir zaman, dedi ya. Yakın bir zamanda olacak ne olacaksa. 

Çocukluktu o anne, dedim. Yıllar geçti üzerinden. Ocaktaki ateşi hararetlendirdim, yemek hazırlandı yenildi, yatsıdan hemen sonra babam uyudu. Sende erken yat. Gece iki gibi suya ineceğiz hep birlikte. Odama çekildim biraz uyuduysam babamın dürtmesiyle uyandım. Elinde gaz lambası, grebisi başında kasketi ve içliğinin üzerine acelece pantolonu giydi paçalarını çorabının içine soktu. Kapıyı açtığında dışarıda iki ihtiyar daha vardı Hakkı eniştenin elinde fener vardı, sırtında tüfek tam teşkildi üzerindeki korucu kıyafetini ilk kez görüyordum. Halit dede bembeyazdı, yalındı. Sen arkamıza geç, dedi Halit dede. Önden Hakkı enişte, onun arkasında babam, peşinden Halit dede ve onun arkasında ben. Sıralı bir şekilde su patikasına girdik karanlığı aydınlatarak. Taşlara dikkat edin, ben dün gece ayağım kayıp düştüm. Çok şükür önümüzü görüyoruz, dedi Hakkı enişte. Sessizce suyun yanına kadar sessizce yürüdük. Suyun kenarında ne ateş ne su da çamaşır yıkayanlar vardı. Gündüz nasılsa gece de öyleydi. Etrafta herhangi bir şey olsa beklemek sorun olmazdı fakat dikkat çeken hiçbir şey yoktu etrafta. Hakkı enişte, burada bekleyip de elimize ne geçecek. Kimsecikler yok. Her şey zihninde bunun, hocaya okutun geçer dedi. Hadi evlerimize diyerek de yineledi sözünü. Sükutu hayale uğrayacak duygularımı kesip atıyordu. Geriye dönüldü her biri önümden yavaşça geçtiler. Bir süre orada yalnız kalmak istiyordum. Arkalarından götürdükleri ışık sönerken suyun kenarında bir ışık belirmeye başladı ve aniden ışık huzmesi büyüdü beni de içine alan bir aydınlığın içine girmiş oldu. Işık gözlerimi alıyor neredeyse gördüklerimi ayırt edemiyordum. Babamın bana Ali, diye seslendiğini duydum. Ona cevap verirken kendimi bambaşka bir yerde buldum.                                                                                                  

Bir ormanın içindeydim. Baykuş, Leylek, Kirpi, tilki, tavşan gibi hayvan topluluğunun içindeydim. Baykuş çok yaşlıydı. Diğer hayvan üyeleri daha çocuktu. Kendi aralarında konuşuyorlardı. 

KİRPİ 

Kim bu insanlar? 

TİLKİ 

Bence onlar insan değiller 

TAVŞAN 

Dur şimdi insanın aklını bulandırma. 

TİLKİ  

Bence insan değil. 

KAPLUMBAĞA 

Sen daha önce hiç insan görmedin ki.  

BAYKUŞ 

Durun durun! Kendi aranızda tartışmayın. 

KİRPİ 

Ama o başlattı. Kim bu insanlar? 

BAYKUŞ 

Bilmiyorum. Kimse bilmiyor. 

TİLKİ 

Demiştim. Onlar insan değil, insan olsalar, onların herkes insan olduğunu bilirdi. Çünkü bir hikâyede insan varsa o hikâye asla unutulmaz, sonu hep acı hep ıstıraptır. 

TAVŞAN 

Şimdi düşündüm de Tilki haklı olabilir. İnsan olsalar kesin bize zulüm ederlerdi. 

BAYKUŞ 

Peşin hüküm veriyorsunuz. Asla peşin hüküm vermeyin. Önce anlamaya çalışın. Yoksa insanlardan pek farkınız kalmaz. Sizi farklı kılan en önemli şey nedir? 

KİRPİ 

İnsan olmamamız demiştiniz. 

BAYKUŞ 

Evet. O yüzden büyük bir sükûnetle dinleyin karşınızdakini, ona katılmasanız bile. 

TİLKİ 

Kesin olarak eminim. Onlar insan değiller. 

LEYLEK 

Kimler öyleyse? 

TİLKİ 

Devler. 

Hayır, dedi Baykuş. Onlar hiç kimse.  

Ya bu çocuk kim, dedi Leylek. O bizim misafirimiz, dedi Baykuş. Onu şimdi nehirden gelecek gemiye bindireceğiz. Nehrin üzerinde havada süzülen gemi hemen yanımızda durdu, tek kelime edememiştim. Gemiden dışarı dün konuştuğumuz suret çıkıverdi ortaya. Seninle yolculuk yapmamız kaçınılmaz oldu, dedi. Bu yolculuğu hiç ama hiç sevmeyeceksin, bundan emin olabilirsin, dedi. Kendimi birden geminin içinde buldum ve bir başka ışık huzmesinin içine girdim. Beni nereye götürüyorsunuz, dedim. Dedi, Sultanımıza.